เมื่อเราอ่านพระธรรมเนหะมีย์ เราจะทึ่งในความกล้าและความเป็นนักการจัดการที่ยอดเยี่ยม ทั้งการรวมและกระตุ้นจิตใจ เพื่อรวมชาติที่เหี่ยวแห้งให้กลับมามีกำลังรับใช้พระเจ้าร่วมกัน การยืนหยัดและตอบสนองอย่างชาญฉลาดต่อความมุ่งร้ายของคนต่างชาติที่ไม่ประสงค์ดีต่อตัวท่าน และงานซ่อมกำแพง แต่ทั้งหมดนี้
ยังไม่ใช่ความโดดเด่นที่สุดของเนหะมีย์ที่เราสามารถเรียนรู้ สิ่งที่โดดเด่นที่สุดของท่านคือ การอธิษฐานที่นำแผนงานวิธีการ และการฟื้นฟูจิตใจ ท่านเพ่งมอง พึ่งพา ที่พระเจ้าอยู่เสมอในงานรับใช้ของท่าน ซึ่งเราสามารถเรียนรู้ด้วยกันได้ (ขอให้เราเปิดพระคัมภีร์ควบคู่ไปกับการอ่านบทความนี้)

บทที่ 1:4-11…หลังจากที่เนหะมีย์ได้ยินข่าวเรื่องผู้คนที่ลำบาก และกำแพงเมืองที่ปรักหักพัง ท่านมองที่พระเจ้าก่อน ท่านมองที่ความยิ่งใหญ่ ความรักมั่นคง ความยุติธรรม และความบริสุทธิ์ของพระเจ้า ท่านวิงวอนให้พระเจ้ารับฟัง ท่านสารภาพบาปของท่านและเพื่อนร่วมชาติทันที และท่านยอมอุทิศตนตอบสนอง
ต่อการทรงเรียก ด้วยการอธิษฐานขอความช่วยเหลืออย่างเจาะจง ให้ท่านได้รับการอนุญาตจากกษัตริย์ให้กลับไปเยรูซาเล็มได้ … การอธิษฐานนี้ทำให้พระเจ้าเข้ามามีส่วนในแผนการ และรับรู้ความกังวลของท่าน เป็นคำอธิษฐานที่ช่วยให้ท่านได้เตรียมใจ และเปิดโอกาสให้ท่านเห็นความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าผ่านการทรงนำต่างๆ

บทที่ 2:2, 4-6… นี่เป็นบทสนทนา ระหว่างเนหะมีย์และกษัตริย์อารทาเซอร์ซีส แห่งเปอร์เซีย ท่านมีความกลัวหลายอย่าง ที่ผสมปนเปกันในความรู้สึกของท่าน อาจจะทั้งกลัวไม่กล้าทูลขอ กลัวว่าขอแล้วกษัตริย์จะไม่พอพระทัย จนสั่งปลดหรือประหารท่าน แต่ในความกลัวที่เกิดขึ้น เนหะมีย์ไม่ลืมว่าท่านมีพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ ดูแลแผนการที่ท่านทูลขอมาอย่างยาวนานอยู่ ท่านทูลขอในช่วงเวลาที่น่าตกใจนั้นทันทีด้วยท่าทียกย่อง สรรเสริญผู้เป็นพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ และพระเจ้าประทานทางออกและคำตอบให้กับท่าน…เมื่อเราทูลขอให้พระเจ้าทำบางสิ่ง เราควรมีท่าทีในการถวายเกียรติแด่พระเจ้าก่อน ทูลขอสิ่งที่เราต้องการ แม้ว่าสิ่งที่เราต้องการนั้น จะเป็นงานที่พระเจ้ามอบหมาย แต่ก็ไม่มีสิ่งใดสำคัญกว่าการถวายเกียรติแด่พระองค์

บทที่ 4:4-6… โทบียาห์และสันบาลลัท สบประมาทและเยาะเย้ยเนหะมีย์และพี่น้องว่า ไม่มีทางทำการซ่อมกำแพงได้ และแม้ทำได้ มันก็ไม่แข็งแรง แม้ถูกกระตุ้น แต่เนหะมีย์ก็ไม่ตอบสนองต่อการเร้าให้ทำสิ่งร้าย เขาอธิษฐาน ซึ่งคำอธิษฐานของเขามีความรู้สึกโกรธอยู่ แต่พระเจ้าก็ทรงฟัง และนำให้พวกเขาซ่อมกำแพงต่อไป…เนหะมีย์ไม่ลงมือจัดการความโกรธนั้นเอง ท่านบอกความรู้สึกและความต้องการของท่านให้พระเจ้ารู้อย่างเปิดเผย พระเจ้าพร้อมรับฟังความรู้สึกทุกอย่างของเรา เมื่อเจอสิ่งเร้า จงเข้าหาพระเจ้าก่อน ก่อนที่จะทำตามสิ่งที่ใจบาปเราอยากกระทำ

บทที่ 4:9, 13-14… โทบียาห์และสันบาลลัทไม่ยอมหยุด และเพิ่มความเข้มข้นของการคุกคามมากขึ้น โดยขู่ว่าจะมาโจมตี แต่เนหะมีย์ยังเชื่อมั่นในการปกป้องจากพระเจ้า แต่ในขณะเดียวกันก็เตรียมความพร้อมไว้รับมือเมื่อเกิดเหตุร้ายขึ้น…การเชื่อมั่นพระเจ้า ไม่ได้หมายถึงการอยู่เฉยๆ โดยไม่ใช้สติปัญญา หรือไม่ลงมือทำอะไรเลย แต่การไม่ลงมือทำอะไรเลย อาจเป็นการปัดความรับผิดชอบที่เราควรกระทำ ด้วยการยกพระเจ้ามาอ้าง

บทที่ 6:2, 9, 14-16… งานรุดหน้าไปมาก ซึ่งศัตรูหันมาเล็งเป้าที่ผู้นำอย่างเจาะจง เนหะมีย์ถูกข่มขวัญและล่อลวงให้ทำบาป แต่ท่านมีทั้งสติและปัญญา ท่านค่อยๆ ทบทวนและตอบสนองอย่างชาญลาดและรู้ทัน แต่ที่ท่านไม่ลืมเลย คือการพึ่งพาพระเจ้า ขอกำลังและสติปัญญาในการตัดสินใจ… เมื่อยิ่งถูกกดดัน ยิ่งต้อง
พึ่งพาพระเจ้า เมื่อเข้าหาพระเจ้าเราจะได้รับสติปัญญาในการตัดสินใจ และความมั่นคงในจิตใจและอารมณ์ ภายใต้สถานการณ์ที่กดดันนั้น

บทที่ 5:19; 13:14, 22, 31…“ขอทรงระลึกถึงข้าพระองค์”… เนหะมีย์ทูลขอให้พระเจ้าระลึกถึง และตอบสนองการดีที่ท่านและพี่น้องร่วมชาติได้กระทำลงไป การขอให้พระเจ้าระลึกถึงนี้ ไม่ใช่การบีบให้พระเจ้าตอบสนองในสิ่งที่เราทำด้วยการอวดอ้างว่า “พวกเราได้ทำสิ่งนี้เพื่อพระองค์เลยนะ ดังนั้นพระองค์ต้องอวยพรเรา” แต่การที่เนหะมีย์ขอให้พระเจ้าทรงระลึกถึง และตอบสนองสิ่งดีที่ท่านได้กระทำนั้น ท่านตระหนักเสมอว่าพระเจ้าเป็นแรงจูงใจ ที่ท่านปรารถนาจะทำทุกสิ่ง เพื่อถวายเกียรติแด่พระองค์ ท่านตระหนักเสมอว่าพระเจ้าทรงเลือกใช้ท่าน และท่านทูลขอให้การงานที่พระเจ้าใช้ท่านทำ และดูแลเกิดผลดีเพื่อถวายเกียรติแด่พระองค์…

คำอธิษฐานของเนหะมีย์เต็มไปด้วยความถ่อมใจ ยอมจำนน ยำเกรง พึ่งพา วางใจ และยกย่องพระเจ้าอยู่เสมอ…แม้ท่านจะมีความรู้ ความสามารถ และบุคลิกของการเป็นผู้นำที่โดดเด่น แต่ท่านไม่เคยลืมตน และเย่อหยิ่ง ท่านตระหนักเสมอว่า เป็นพระเจ้าแห่งฟ้าสวรรค์ผู้เป็นพระเจ้าแห่งบรรพบุรุษของท่าน ที่ทรงนำท่านให้พบความสำเร็จ ก็เพื่อพระเกียรติของพระองค์จะได้รับการเชิดชูท่ามกลางประชาชาติ

อ.นิธิวิชญ์ ลิ้มดำรงค์ชิต__